eskiden aynaya baktığımda sol yanımdan uzanan başın, bi ortaçağ celladının baltasına kurban gitmiş şimdilerde.
kanlı bi katlin tadını daha iyi alabilmek için, her seferinde daha dolu alıyorum adını ağzıma 
-100yıllık bi şarabı dilimde dolandırır gibi-


**


aslında adın, defalarca kullanılmaktan epriyip körleşmiş bi jilet
farkında olmadan kanıyorum.
oluk oluk kanıyorum tüm yalanların(l)a.
içimdekini meşrulaştırmak için karıncalara bıraktım yol bulma işini-her biri biraz gregor samsa(*)-
toprağın altında olmadan, altında olmak hissinin tasviri olmasa da lûgatta..
karıncalara sorarsanız, öğretirler.
neticede öğrenmemek ayıp yeryüzündeki tüm öğretilerden.


**


ah diyorum.
koca bi karanlıktan sesleniyorum
'ah, tek bi güneş uğruna yaktığım tüm yıldızlar
ah, incecik bi huzme için feda ettiğim tüm kusal karanlıklar!'
celladın baltasında sallanan tüm kafalar..
sus diyorlar bana
ve şimdilerde en mükellef sofralarda arasıcak olarak sunulmakta tüm anılarım


**


attığım adım kadar aydınlığım, fazlası değil.
ışığım tükenirken, kafesinden kurtulan bi kuş gibi kurtuluyor tüm pişmanlıklar ağzımdan.
'ah, diyorum. ah, tek bi güneş uğruna yaktığım tüm yıldızlar'
hepinizden oldum.


**


henüz nefes alabiliyorken sorsalardı bana insan dışında hangi hayvan olmak isterdiniz diye;
Anka derdim.
olamadım.
tüm ölüşlerim bundan.


*


vasiyetimdir; bizi ortaçağa gömsünler!




(*)franz kafka - dönüşüm