savaş sırası/sonrası - mektuplar 2

Laurana'ya, 
sevgilime.


seni ne kadar özledim bilmiyorum. yokluğuna alışmak zorunda kaldım, zorunda bırakıldım bu lanet olası savaş yüzünden. yüzündeki gamzeleri görüp, altın sarısı saçlarına sarılmak o kadar büyük bir hayal ki benim için, gerçekleşmeyeceğini bile bile her sabah bu düşüncenin verdiği güçle uyanıyorum, salladığım her kılıç, aldığım her can sana, o güzel gözlerine ulaşabilmek için.


eskiden, özlemin bu kadar ağırlaşmamışken, yokluğun kılıç tutan elimin yokluğu gibiydi. henüz aramıza yıllar girmemiş, sakallarım beyazlamamıştı. oysa bende elf kanı var. insan yanım daha ağır basıyor artık. şimdi yokluğun sol tarafımın felç olması gibi. düşünmüyorum, sadece uyguluyorum yapmam gerekenleri.


aklıma düşüyor sözlerin, gülümsemen. sık sık. kırmızıyı sevmediğimi farkediyorum birden. sus pus olmuş dillerden adının dökülmesini beklerken ellerime bulanan kırmızıyı. aynaya bakmaktan korkuyorum, seni görecekmişim gibi bir his var kendi yüzümde. oysa ne güzel derdin "yüzündeki çizgilerin, gülüşün, gözlerin, hepsi 'ben'im" diye.


kendimden nefret etmekten yoruldum. sensiz geçirdiğim her saniyenin diyeti bu olsa gerek. şimdi, güneş doğarken, rüzgarın kaldırdığı toz bulutları gibi ruhum. ellerimden kayıp gitmesine izin veriyorum bazen, çıldırmamak için, seni görmesine. kendimi bir çok şey için alıkoyuyorum çünkü hala umut var.


zihnimin en karanlık köşelerinde bile yankılanıyor sesin. ağlıyorsun, biliyorum. saklamaya çalışsan da, bilmekten çok hissediyorum.


keşke diyorum bazen, keşke özlemeyi de kontrol edebilsem..


"en kırılan yerlerimde susuyorum ben seni" diyorsun.. konuşamıyorum..


sadece..


özlüyorum.

çok olmaya başladım. çok. parçalanarak. daha da bölünerek. amip gibi. içimde yetiştirdiğime eşlik eden diğerleri. kesiklerimden memnun değilim. ve onlardan. hayal meyal hatırlıyorum, yine tek değildim, ama huzursuz da değildim. onları sevmiyorum. ve kırmızıyı. kırılma noktalarıma çarpanların düştüğü boşluğu izleyen vicdanımı. ve kara deliklerimi. unutuşlarım, alzheimerın kapılarını zorluyor iri kütüklerle vura vura. savaşıyorum. mızrakları sevmiyorum. hedefini şaşıran okları ve zihnimle eş zamanlı parçalanan tüm kalkanları.

yazamıyorum.

sadece bakıyorum.

izliyorum.

topluma dayanan surları, zamanda sıkışan toplumu, göğe akan kendimi.

yapamıyorum.

kendimi sevmiyorum.

hatırlayamıyorum.

unutamıyorum.

sadece bir sigara daha…