yokluğun dayanılmaz bir susuzluk gibi artık. yüzünün hatları bu kadar belliyken benden beklenen o kutsal unutma görevini yapamıyorum. gözüm hiçbir şeyi görmüyor zihnimde ismin sürekli ünlenirken. kabullenmeye tahammül edemeyen ellerim, hala buz gibi. gözlerim, savaş sonrasını yansıtan birer cam, üzerinde gözlerinin yansımasıyla, önümdeki yollara bakıyorum.
hiç iyileşmeyen bir yara gibi duruyor hala parmaklarının dokunduğu tenim. kapanmayacağını bildiğim halde, tekrardan aynı hissetmek uğruna hayal ediyorum parmak uçlarını, parmak uçlarıma dokunuşlarını.
bazen en zor olan şey, sesinin tınısını hatırlamak oluyor. hafızam işlevini yerine getirmiyor, ve insan bir süre sonra alışıyor susuz yaşamaya.
kazandığım savaşlar kadar kaybettiklerim de oldu, ve Laurana, inan bana sen, en ağır kayıbımdın. ilginç bir biçimde, sana kaybetmekten hiç bıkmadım, üzülmedim. aksine zevk aldım, seninle olup bunu sevdim.
-bilerek başladın her şeye-
zaman geçtiğinde, ve hala kaybettiklerimi gözlerinin ferinde ararken, hiç bir şeyin değişmediğini, değişmeyeceğini fark ettim. bu zor oldu. düştüğüm çukurdan-ki hala çıkamadım- gökyüzüne baktığımda gördüğüm şey aynıydı:
umut.
hiç kaybetmediğimiz, birbirimizin yüzünü uzun kılıçlarla parçaladığımızda bile yanıbaşımızda duran, "hani belki yaşarız" cümlesini söyleten.
-bazen seni hiç tanımadığımı farkediyorum-
ama şimdi, bana onlarca şehir, onlarca ülke kadar uzaksın Laurana. tekrardan o çok sevdiğim yüzünü görebilmem için vermem gereken çok savaş var. ve ben bir ölüden farksızım.
Kitiara'yı arıyorum.
hiç sevmediğin, hiç sevemeyeceğin aslında, karşıtım olan kadını arıyorum. biliyorum o, hala yaşıyor. bunca yıl içimde, en derinlerde sakladığım kadını arıyorum. bulacağım onu. ve çok sonraları senden/kendimden kaçmayı bıraktığımda hak ettiği saygıyla onu gömeceğim, en yakınıma.
Tanis
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder